Wizlav von Rügen
Loibere risen
Loibere risen von den boimen hin zu tal, Des stan blot ir este. Blomen sich wiesen daz se sint verturben al, Schoone was ir gleste. Sus twinget de rife maniger hande wurzel sal, Des bin ich gar sehre betrübet. Bu ich zu grife sint der winder ist so kal Des wirt newe froide geübet. |
Helfet mir schallen hundert tusend vroiden mer, Wen der maien blüte kan bringen. Rosen de vallen an mint vrouwen roter ler, Davon wil ich singen. Twingt mich de kulde, al ir wurzel smackes ger Der sint an ir libe geströwet. Wurbe ich ir hulde, son bedrocht ich vroiden mer, Sus de minnigliche mich vröwet. |